مشاعره با اشعار استاد شهریار، شروع بیت با حرف ع

عــلـی ای هـمـای رحـمـت تـو چـه آیـتـی خـدا را
کــه بــه مــاســوا فـکـنـدی هـمـه سـایـه هـمـا راعــمــر مــا را
***
مــهــلــت امـروز و فـردای تـو نـیـسـت
مــن کــه یــک امــروز مــهــمــان تــوام فــردا چـرا
***
عـکـسـی بـه خـلـایـق فکن ای نقش حقایق
تــا چــنــد بــخــوانــیــم بــه اوراق کــتــابــت
***
عــمــر مــا را مــهــلــت امـروز و فـردای تـو نـیـسـت
مــن کــه یــک امــروز مــهــمــان تــوام فــردا چـرا
***
عـهـد تـو سـایـه و صـبـا گـو بـشـکـن که راه من
رو بــه حــریــم کــعــبــه لـطـف الـه کـردنـسـت
***
عـــزیـــز دار مـــحــبــت کــه خــارزار جــهــان
گـرش گـلـی اسـت هـمـانـا مـحبتست ای دوست
***
عـمـری دلـم بـه سـیـنـه فـشـردی در انتظار
تــا درکـشـم بـه سـیـنـه و در بـر فـشـارمـت
***
عروس خاوری از پرده برنیامده چرخ
هــمـه جـواهـر انـجـم بـه پـای او ریـزد
***
عـاشـقـانـراسـت قـضـا هـر چـه جهانراست بلا
نـازم ایـن قـوم بـلـاکـش کـه بـلـاگـردانـنـد
***
عـشـق در آیـنه چشم و دلم چون خورشید
مـی درخـشـیـد بـدان مـژده که یار آمده بود
***
عروس گل که به نازش به حجله آوردند
بـه عـشوه بازدهندش به باد رخت و جهیز
***
عـزیـز مـن مـگـر از یـاد مـن تـوانـی رفـت
کــه یــاد تـسـت مـرا یـادگـار عـمـر عـزیـز
***
عـروس بـخـت یـکـشـب تـا سـحـر بـا کـس نخوابیده
عـروسـی در جـهـان افـسانه بود از سوگواران پرس
***
عـقـل خـوش گفت چو در پوست نمیگنجیدم
کـه دلـی بـشـکـنـد آن پسته خندان که مپرس
***
عــهــد و پــیــمـان تـو بـا مـا و وفـا بـا دگـران
سـادهدل مـن کـه قـسـم های تو باور کردم
***
عـشـق و آزادگـی و حـسـن و جـوانـی و هنر
عـجـبـا هـیـچ نـیـرزیـد کـه بـی سـیم و زرم
***
عــهــدی کــه رشـتـه آن بـا اشـک تـاب دادی
زلـف تـو خـود بـگـویـد مـن دل شکن نباشم
***
عــهــد طـفـلـی چـو بـیـاد آرم و دامـان پـدر
بـارم از دیـده بـه دامـان هـمـه درهای یتیم
***
عــشـق اگـر عـمـر نـه پـیـوسـت بـه زلـف سـاقـی
غــالــب آنــســت کـه خـوابـی و خـیـالـی کـردیـم
استفاده از مطالب این وبلاگ بدون ذکر منبع از نظر شرعی جائز نیست.
تنهایی عمیقترین لحظات زندگی انسان است، آری تنهایی موهبتی است الهی، در تنهایی از تنهایی به در می آئیم .